İşte bu noktada “hayat kitabı“ olan Kur’an’ın teklif ettiği yöntemlerden biri olan adayış sürecini başlatmak, sorunlarımızdan birinin daha çözümünde bize kolaylık sağlayabilir.
Doğumevinin kapısında heyecanla bekleyen baba adaylarından kaçı çocuklarının seslerini daha ilk duyduklarında İmran’ın kadınının gösterdiği ’erkekliğin’ binde birini göstererek, “Ya Rabbi, bunu sana adadım, benden kabul buyur!“ diyebilmektedir? Allah’ın kendisine üç, beş, yed, evlat verdiği Müslüman babalar hepsini kendi yolunda harcadığı bunca evlattan birini dahi O’nun yoluna kalben, ihlasla bağışlamıyor, “Eti de kemiği de senin, senin dinin ya Rabbi“ diyemiyorsa; dahası en mütedeyyin anne babalar dahi İslami hassasiyetinden kuşku duymadıkları evlatlarının bir akşam eve geç gelişi karşısında gözleri parlıyor, yerlerinde duramıyorlarsa, şehadetten sözeden evlatlarına, “Aman, o nasıl söz? Allah korusun! diyorlarsa Allah’ı sevdiklerine kimi inandırabilirler ve nasıl yücelir dinin yerlerde sürünen sancağı?
(Sunuş Yazısından)
