Odanın kapısı yoktu. Paslı menteşeler olduğu gibi açıkta duruyordu. Camları kartonlarla kapatılmış odaya girdiğinde karşı köşede, açık bir bilgisayar olduğunu gördü. Bilgisayar açık olduğuna göre evde birisinin olması gerekiyordu. Aceleyle etrafına bakındı fakat kimse yoktu. Çekingen adımlarla bilgisayara yaklaştı. Bilgisayar ekranında fark ettiği yazıları daha iyi okuyabilmek için ekrana eğildi. Bunlar evdeyken konuştukları cümlelerdi. Demek o buradaydı. Ama neden ortada çıkmıyordu? Sonunda bu duruma daha fazla dayanamayarak bağırdı:
“Ortaya çık! Geldim işte! Burada olduğunu biliyorum.”
Bir cinayetin başlangıcı klavyeyle başladı. Kana bulandı konuşmalar. Bu kurgudan sonra belki de dokunmak istemeyeceksiniz bilgisayarlarınıza, bakamayacaksınız ekrana. Belki de herkesin klavyesinde bir cinayet gizlidir…
