“Yıl 1933, aylardan ekim, günlerden 29; yani Onuncu Yıl... cumhuriyetin onuncu yıldönümü... İşte o gece annem tutturmuş, fener alayını izleyeceğim, diye... Babam, yahu avrat ayın günün, sancın mancın tutar, hem bu karınla... demiş. Ama annem hiç öyle coşkulu bir günde evde oturmak ister mi? Komşu kadınlardan biriyle çıkmışlar evden, bir yaşındaki abım de annemin kucağında. Fener alayını eve en yakın izleme yeri, olsa olsa Saathane’nin orası... nasıl kalabalık, iğne atsan yere düşmez!... Az sonra bando öteden gözükmüş. Pıstattararaaa... demeye başlayınca, uy anam, annemdeki sancı... Breh, kaldırımda adım atacak yer yok, yan yön insan, gerisi dükkan... Annemi eve dar yetiştirmişler. Tastamam eve geldikten on dakika sonra beni doğurmuş...“
Bundan sonrasını kitaptan öğreneceksiniz: “Zıkkımın Kökü“
(Arka Kapak)
