Songül Mumcu, « gündelik hayatın kırıntıları » gözüyle baktığımız gerçeklerin büyük birer değer olduğunu başarıyla ortaya koyuyor. Hayat acılarıyla, güzellikleriyle akıp giderken onları ağına takıp birer birer topluyor. Bütün şiirlerinde değişmeyen ortak tema ise umut. Songül Mumcu en karamsar tabloyu bile bir umut ışığı yakarak aydınlatmayı başarabiliyor. Onun dizelerinde çocuklar büyüyor, güller açıyor, bulutlar dağılıyor, gökyüzü bütün berraklığıyla ortaya çıkıyor. Yüreğimden Dökülen İnciler, umudun eşliğinde yudumlanacak dizelerden oluşuyor.
Ne çok yaralar kapandı
Daha da kapanacak biliyorum
Sen büyüdükçe!
Başkalarında değil umut
Sende
Merhem sende,
Şefkat sende,
Aşk sende,
Ayağının önündeki taşa takılma
Kaldır onu
Ya da atla üzerinden
Tıpkı çocukluğunda oynadığın
Sek sek gibi
Zıpla!
Kim karışır?
Kim söz söyleyebilir
Sen izin vermedikçe
