Hiç sekmezdi. İnsanlar bana baktıklarında sadece
devlet yardımı alan genç ve hamile bir kadın görüyordu.
Kollarımdaki Lucy'ye baktıklarında,
gördükleri bir hataydı.
Çok yanılıyorlardı.
O, benim yaşadığım apartmanın yanındaki eve
taşınana dek bu yargılayıcı bakışların beni yıkmasına
izin veren türden bir kadın değildim.
Beni tanımasa da zihninde nasıl biri olduğuma
dair bir imaj çizmeye başlamıştı. Yuvarlak karnımı,
Lucy'nin yalnız kalamamasını, göz altlarımdaki torbaları ve nasıl göründüğüme aldırmamamı yargılıyordu.
Kabaydı, aylarca da böyle kalmaya devam edecekti. Sonra bir şey oldu, ne olduğunu tam olarak
bilmiyordum. Yargılayıcı Adam, Lucy ve benim
–ayrıca bebek Eli de dahil–
dostluğunu hak ettiğimize karar vermişti.
Beklenmedik bir dostluk kurmuştuk,
böylece benim ve çocuklarımın etrafında
gülümsemeye başlamak zorundaydı.
Yine yanılmıştım, Elijah kaba değildi. Korkutucuydu. Onun tuhaf nazik hareketleri beni sarıp sarmalıyordu.
Elijah sadece arkadaşımdı.
Değil mi?
Hay sektireyim. Yanılmıştım.
Yine.
