“Yazayım yazmayayım, Yansılar’la geçiyor akşamlarım. Nasıl bitsin, Yansılar benim aşkım, benim oynaşım. Kucak kucağayım onunla. Saçlarını okşuyorum; alnını, dudaklarını, gözlerini öpüyorum. Onun kucağındayken hayatımın bütünlüğüne ve sürekliliğine inanıyorum; üstelik yıllar öncesi terkettiğim yerlere dönüyorum onunla ara ara. Bütün sevdiklerim ellerini uzatıyorlar bana. Ellerimizi tuttuğumuz zamanlarda Yansılar’ın eriyip etime ve canımın içine aktığını hisseder gibi oluyorum. Yansılar’sız yaşamak zor. Hemen hemen imkansız.“
(Tanıtım Bülteninden)
